|  | ||||||
Fermium komt niet voor in de natuur.
Dit element werd door de wetenschappers die het voor het eerst maakten genoemd naar E. Fermi, een van de grondleggers van de moderne kernfysica en ontwerper/bouwer van de eerste kernreactor (1942 in Chicago). Hij kreeg in 1938 de Nobelprijs voor natuurkunde.
Fermium werd, evenals einsteinium, in 1952 gevormd bij de kernexplosie 'Mike' - de eerste proef met een kernfusiebom of waterstofbom - op het eiland Eniwetok (Bikini-atol) in de Stille Oceaan. Het werd voor de eerste keer geďdentificeerd door 16 wetenschappers, waaronder A. Ghiorso en G. T. Seaborg, van het stralingslaboratorium van Californië, het Argonne National Laboratory en het Los Alamos Scientific Laboratory.
Bij de explosie ontstonden op plaatsen met de hoogste neutronendichtheid zeer zware uraanisotopen die ontleedden tot een aantal transuranen, waaronder 255Fm:
De vinding werd om redenen van staatsveiligheid geheim gehouden. In 1954 vonden wetenschappers van het Nobel-Instituut in Stockholm 250Fm door beschieting van 238U met zuurstofionen (zie bij bereiding).
Fermium kan niet in 'grotere' hoeveelheden worden geďsoleerd, vanwege de korte levensduur van fermiumisotopen (de halveringstijd van 255Fm bedraagt 22 uur).
254Fm kan in een reactor met een hoge neutronenflux worden bereid door beschieting van 239Pu met neutronen:
250Fm kan worden bereid door beschieten van 238U met zuurstofkernen:
De opbrengsten bedragen slechts enkele picogrammen.
Van fermium zijn 16 isotopen bekend met een massagetal van 242 tot 259 en halveringstijden van 3 milliseconde tot 100,5 dagen.
De wereldvoorraad aan fermiumverbindingen wordt geschat op enkele microgrammen.
